Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

mamma mia, mamma


Τρία καλοκαίρια τώρα, όσα δηλαδή είναι και τα χρόνια του σχολικού βίου του Παναγιώτη, έχω ένα μικρό ευσεβή πόθο: Να καμαρώσω τον ήλιο μου επί σκηνής (σχολικής όχι θεατρικής). Το πρώτο καλοκαίρι, με ενημέρωσαν οτι δεν θα λάβει μέρος στη σχολική γιορτή γιατί δεν ήθελε να πιαστεί με τα άλλα παιδάκια ούτε για έναν απλό κύκλο. Δεν πειράζει, σκέφτηκα μικρούλης είναι (μόλις 3,5 χρονών). Του χρόνου. Την επόμενη χρονιά, μία από τα ίδια. Δεν ήθελε να συμμετέχει στις πρόβες. Μου έπεσαν τα φτερά, μα ούτε σε κύκλο; Άντε του χρόνου. Φέτος...φέτος μου έδωσαν τις οδηγίες για τη στολή της Διονυσίας και από τη τάξη του Παναγ. τίποτα! Είχα αρχίσει να δαγκώνομαι και ένα αχ που κρυφοαναστέναζε, κάπου πολύ βαθιά στη ψυχή μου, προσπαθούσε να κάνει κατάληψη στις σκέψεις μου, ώσπου ένα μεσημέρι ή δασκάλα του μου έδωσε ένα διπλωμένο χαρτί. Νόμιζα ότι θα ανακοίνωναν την άφιξη κάποιου κουκλοθέατρου στο σχολείο και αφηρημένα (με τραβούσαν τα παιδιά να φύγουμε) έριξα μια ματιά. Στα χέρια μου κρατούσα το σκίτσο ενός χίππυ και οδηγίες για τη στολή. Κοίταξα τη δασκάλα ''θα...θα λάβει μέρος και ο Παναγιώτης;'' ''Και βέβαια θα λάβει μέρος, χορεύει πάρα πολύ ωραία, είναι καταπληκτικός'' Η χαρά μου απερίγραπτη! Επιτέλους θα τον καμαρώσω! Θα χορέψει το '' mamma mia'' ντυμένος χίππυ. Τις επόμενες μέρες, όλες οι δασκάλες μου είπαν για το πόσο ωραία χορεύει ο Παν.. Ανυπομονώ . Το ξέρω οτι θα κλάψω από χαρά και συγκίνηση ( η Μαριλένα ήδη το βίωσε), αλλά προτιμώ έτσι δημοσίως, με δάκρυα χαράς, παρά μόνη μου με δάκρυα λύπης.....

Αύριο το απόγευμα στις 19.00, είναι η γιορτή. Η Διονυσία είναι έτοιμη. Και βέβαια θα καμαρώσω την πριγκίπισσά μου!
Όσο για τον Παναγιώτη, με έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια....δεν θέλει να ντυθεί χίπης, αλλά ...πειρατής. Ολο το σαββατοκύριακο το περάσαμε ακούγοντας το τραγούδι των ΑΒΒΑ, το ζήταγε και ο ίδιος. Μας έκανε και κάνα δυό φιγούρες, αλλά τις δύο στολές που του έφτιαξα ...με τίποτα, ούτε καν την κλασική κορδέλα που την ονόμασα πειρατοχιπποκορδέλλα. Ούτε τα χαϊμαλιά. Δεν ξέρω αν τελικά εμφανιστεί επί σκηνής και δεν μουλαρώσει. Ποντάρω όμως στη μουσική πλύση εγκεφάλου που του έγινε ώστε πλέον τα αντανακλαστικά του συντονίζονται και οι κινήσεις του λικνίζονται στον ρυθμό του mamma mia. Ένα πράγμα όπως στη ταινία ''Ανδρες έτοιμοι για όλα'', που κάποιοι από το γκρουπ καθώς περιμένουν στην ουρά για το επίδομα ανεργίας, ακούγοντας το μουσικό κομμάτι στο οποίο κάνουν πρόβες, ασυναίσθητα κάνουν τις χορευτικές τους κινήσεις.
Αυτή τη φορά, αν αποφασίσει να μη λάβει μέρος δεν θα στενοχωρηθώ πολύ. Ξέρω οτι δούλεψε για αυτή τη παράσταση και οτι ήταν με την ομάδα. Θα τον χειροκροτήσω σαν να έλαβε.

Ωστόσο αν έχετε να προτείνετε, έστω και τη τελευταία στιγμή, κάποιο τρικ/λύση για τη στολή/ντύσιμο....please σπεύσατε.


6 σχόλια:

  1. Όταν η κόρη μου πήγε σταθμό, 3,5 χρονών, δεν ήθελε με τίποτα να συμμετέχει στις γιορτές. Γενικά ήταν δύσκολο παιδάκι. Δεν της άρεσε να την πιάνουν, να την σπρώχνουν, να παίζει ομαδικά παιχνίδια...Ντρεπόταν να εκτεθεί μπροστά σε κόσμο. Γενικά ήταν δύσκολη και μέσα σε όλα ζήλευε φοβερά το νεογέννητο αδερφό της. Είχα κι εγώ καημό να ακούσω ένα ποίημα να το λέει σε γιορτή. Την 1η φορά, δεν έκανε καν τον κόπο να ανέβει στη σκηνή. Τη 2η, νομίζω το ίδιο.
    Την 3η φορά, έφυγα από τη δουλειά για να παω να την ακούσω, σε περίπτωση που είχε αποφασίσει να πει το ποίημα. Είχα αργήσει και έτρεχα να προλάβω. Την ώρα που πάρκαρα στο σταθμό, βλέπω την εξής σκηνή: Ένας πατέρας, έσπρωχνε και φώναζε στον μικρό γιο του που έκλαιγε: Προχώρα! Είσαι άχρηστος! Είσαι ένας άχρηστος. Ούτε ένα ποίημα δεν μπορείς να πεις! Προχώρα σου είπα! Και να σπρώχνει το παιδάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο, εχοντας να αντιμετωπίσει εκτός από την προσωπική του δυσκολία και την απόρριψη του πατέρα. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα πόσο χαζή ήμουν κι εγώ και όλοι εμείς οι γονείς που περιμένουμε κάτι τέτοιες στιγμές για να νιώσουμε υπερήφανοι για τα βλαστάρια μας. Μπήκα μέσα, αποφασισμένη να αγκαλιάσω την κόρη μου, είτε έλεγε, είτε δεν έλεγε το ποίημα και να της πω πόσο την αγαπάω κι ας μην ήθελε να πει ποίημα. Πήρα το κοριτσάκι μου αγκαλιά...Ο πατέρας της μας πλησίασε και μου είπε: αυτή τη φορά το είπε το ποίημά της...Αχ...Καθόλου δε με ένοιαζε. Μόνο σκεφτομουνα το άλλο παιδάκι που έφυγε κλαμένο...

    Όπως λοιπόν κι εσύ είπες, είτε το πει ο Παναγιώτης, ειτε όχι, εσύ ξέρεις τι αγώνα έκανε και τη συμμεοχή που είχε. Κι εγώ θα σου πω από τώρα κιόλας μπράβο για τον Παναγιώτη για την προσπαθεια που έκανε! Και του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιιιιιιιιιιιιιιι! Σόρυ για το σεντόνι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κική μου, ξύπνια είσαι ακόμη; Σε ευχαριστώ, ήδη είμαι χαρούμενη για την προσπάθειά του. Καλό βράδυ να έχεις. Δεν πειράζει για το σεντόνι, το μοιράστηκα μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κική μου , όλα πήγαν θαύμα. Και ντύθηκε και χόρεψε, αφού βέβαια προηγουμένως του είχα τάξει τρία gormiti!. Αν μη τι άλλο, το παιδί μου είναι σκληρός διαπραγματευτής! Και τα δύο βλασταράκια μου ήταν άψογα! Φωτογραφίες και λεπτομέρειες στο επόμενο post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!! ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή