Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Ο Σίσυφος και το λιθάρι του

Ενόψει του ραντεβού με τον παιδοψυχίατρο, φλερτάρω με διάφορα σενάρια του τύπου, ''κάναμε λάθος, το παιδί σας δεν είναι αυτιστικό'' ή ''το παιδί σας θεραπεύτηκε'' και προβάρω αντιδράσεις. Έλα όμως, που με την άκρη του ματιού μου βλέπω το λιθάρι μας να ξεγλιστρά και να κατηφορίζει στο λόφο που με τόσο κόπο το ανεβάσαμε. Τρέχω ξοπίσω του, να το προλάβω πρίν φτάσει στη βάση από όπου ξεκινήσαμε. Στα μισά το προλαβαίνω και προσπαθώ να το τραβήξω πάλι προς τη κορυφή. Να το σπρώξω προς τα πάνω. Έχουμε ανήφορο ακόμη. Μας το είχε πει και ο Ι. Τ: 'Έχετε Γολγοθά μπροστά σας'' Ναι, αλλά τον Γολγοθά τον ανεβαίνεις μια φορά ενώ το λιθάρι του Αυτισμού το σπρώχνεις, το ανεβάζεις και ...ξανακυλάει προς τα κάτω και ξανά σπρώχνεις και ξανά κάτω και ξανά και ξανά.... Προσπαθώ να υπολογίσω την απόσταση που μας χωρίζει από την κορυφή και αποκαρδιώνομαι. Πόσο ακόμη; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Περνώ τις μέρες μου μπροστά στον υπολογιστή. Σαν μαρμαρωμένη κάθομαι μπροστά στην οθόνη του. Ούτε να γράψω, ούτε να διαβάσω, ούτε να σκεφτώ. Μηχανικά και με αυτιστική εμμονή σκρολλάρω με το ποντίκι και παρακολουθώ τα κείμενα να ανεβοκατεβαίνουν χωρίς να τους δίνω σημασία. Παλιότερα η εντατική ταβανοθεραπεία μου έκρουε τον κώδωνα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά. Την άσκοπη προσκόλληση με το κομπιούτερ δεν τη συνειδητοποίησα αμέσως ως πρόβλημα. Η κατάθλιψη δεν με άφηνε να σκεφθώ και πολλά πράγματα. Έπρεπε να φθάσουν τα γενέθλια του Παναγιώτη για να συνέλθω , να αυτοχαστουκιστώ για την απραξία, να κλείσω το κομπιούτερ, και να ανασκουμπωθώ για να επαναφέρω, επιτέλους, τη τάξη στο χάος που δημιουργήθηκε στο σπίτι μας, κατά τη διάρκεια της ''απουσίας '' μου.

Την προηγούμενη Πέμπτη έκλεισε τα έξι του. Έστειλα τούρτα και έναν κλόουν στο σχολείο. Άρεσε πολύ στους συμμαθητές του το 2ωρο παρτάκι στη τάξη, όπως και το δωράκι που πήραν στο τέλος για ενθύμιο (κούκλες για κουκλοθέατρο). Χθες Κυριακή, κάναμε άλλο πάρτι στο σπίτι, με ξαδελφάκια, οικογενειακούς φίλους και δύο παιδάκια από το σχολείο ( φίλοι του από άλλο τμήμα) και χάρηκε πάρα πολύ που τα είδε στο σπίτι. Τα σύστησε σε όλους τους άλλους φίλους του.

Τελικά, ούτε η ταβανοθεραπεία, ούτε η κομπιουτεροθεραπεία. Τίποτα δεν δρα τόσο καταλυτικά όσο η εργασιοθεραπεία.
Τι πειράζει που ο Παναγιώτης αρέσκεται να κάνει πετάλι στον αέρα με τα χέρια του, ακόμη και όταν κλαίει; Τι πειράζει που κλείνει τα αυτιά του σε κάποιους ήχους; Τι πειράζει που μερικές φορές παλινδρομεί; Τι πειράζει που...
Σήμερα κατέβασα για άλλη μια φορά, και ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω ότι βιβλίο έχω για τον Αυτισμό και ειδικά ότι έχει να κάνει με στερεοτυπίες.
Τι πειράζει που πρέπει να σπρώξω το λιθάρι μέχρι τη κορυφή του λόφου; Θα το σπρώξω και θα το ξανασπρώξω. Άλλωστε το λιθάρι μου δεν είναι από τα βαριά, τσουλάει... βοηθάει και ο Παναγιώτης να το σπρώξουμε, ... βοηθάει και ο μπαμπάς του και η αδελφή του και οι θεραπευτές του... Που θα πάει; Θα το καταφέρουμε να το ανεβάσουμε στη κορυφή και να μείνει εκεί! Ελπίζω..
Αύριο έχουμε ραντεβού στην Εθμα με τον παιδοψυχίατρο.

4 σχόλια:

  1. Μην αποκαρδιώνεστε γιατί δέν βοηθάει αυτό..

    υπομονή και προσπάθεια..

    να τα εκατοστήσει ο νεαρός :)

    καλό βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και μονο που σκέφτεσαι τα σενάρια του τύπου "θεραπεύτηκε" , σημαίνει πως είστε σε πολυ καλο δρόμο! περιμενω τα νεα σας.
    Για το αλλο θεμα που θίγεις...των διαφορων θεραπειων ..... εκει που είμαι ήσουνα, κι ελπίζω εκει που εισαι να ρθω.
    Χρόνια πολλά στο μικρούλι σου !

    Μιράντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευρύνοε, σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και την ηθική συμπαράσταση.

    Μιράντα, σου το ξαναγράφω και εδώ, δύο λόγια είπες και με ανέβασες. Για τις θεραπείες να προσθέσω οτι βοηθάει αρκετά και η υπνοθεραπεία, άσε που στην αγκαλιά του Μορφέα έχεις πιθανότητες να πιάσεις το όνειρό σου από την αρχή και ξυπνάς και λίγο πιο αισιόδοξος. Σε ευχαριστώ για όλα.

    Αθανασία, Σε ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή