''...όλα, όλο λίγο χάλια...''

Αύγουστος. Μακρύς Γυαλός. Ο Παναγιώτης και η Διονυσία γλυκοκοιτάζουν και φλερτάρουν το ολοκαίνουριο τηλεκατευθυνόμενο σκαφος που έφερε η Βάσω στον Στέφανο. ''Μπορείτε να το τηράτε όσο θέλετε, αλλά μη το γκιάτε'' τους είπε ο λατρεμένος του αδερφού μου. Πειθήνια τα δικά μου, βλέπαν και δεν αγγίζαν. Ούτε σχόλιο, ούτε γκρίνια για το καινούριο παιχνίδι του ξάδελφου. Δύο μέρες σιωπηλά για το αντικείμενο του πόθου του. Είχε σκάσει ο Στέφανος! Είχε σκάσει που δεν ασχολούνταν με το σκάφος του που δεν του έδιναν την ευκαιρία να τους βάλει τις φωνές , πως θα του το χαλάσουν. Το πήρε και το έβαλε στο νερό. Τα δικά μου τον παρακολουθούσαν να το μανουβράρει από μακριά, ώσπου ο Παναγιώτης εκεί που δεν είχε βγάλει άχνα για ώρες γυρίζει προς τη Βάσω και της λέει: ''Βάσω, γιατί εμένα μου φέρνεις παιχνίδια όλα, λίγο χάλια και το Τέτανο μόνο καλά;'' ''Θέλεις και εσύ τηλεκατευθυνόμενο σκάφος;'' τον ρωτάει γλυκά γλυκά η αδελφή μου και ετοιμαζόταν να του πει οτι έχει ένα ίδιο δώρο και για αυτόν, αλλά η απάντησή του τη φρέναρε: ''Όχι, εγώ έχω σκάφος το παλιό μου, που έφερε η Χριστίνα (η πρώην παιδαγωγός του). Δεν θέλω άλλο''