''Μαμά, ακούς τον άνεμο;''
''Ναι, τον ακούω''
''Με φωνάζει για να πλύνω τα πόδια των αστεριών με χρυσόσκονη''
''Γιατί πράγμα σε ...φωνάζει;'' μη πιστεύοντας στα αυτιά μου, οτι η κόρη μου δημιούργησε μια τόσο ποιητική εικόνα, με την ατίθαση φαντασία της!
''Για να κάνει τη δούλα'' έρχεται η προσγειωτική απάντηση από τον Παναγιώτη, που ναι μεν χάλασε τη μαγεία της ''εικόνας'', αλλά μας έκανε και να γελάσουμε.
''Μα καλά, γιατί δυσκολεύεται τόσο πολύ να πει το ''ρ'';'' Απορία του Παναγιώτη, όταν η Διονυσία μπερδεύεται με τη λέξη ''οδόντόβουρτσα'' και λέει ''οδόντόδουτσα''. Κοίτα ποιος μιλάει! Κοίτα ποιος κάνει κριτική! Αυτός, που δεν μίλαγε καθόλου και που αν μίλαγε, χρειαζόσουν λεξικό, αν και εφόσον κατάφερνες να προσδιορίσεις πριν, από ποιο πλανήτη είναι η διάλεκτος που χρησιμοποιεί. Αυτός!!!!
Η μικρή προσπαθεί να ντυθεί και καθώς έρχεται ο Παναγιώτης στο δωμάτιο που αλλάζει, κάνει μια κίνηση να τραβήξει την μπλούζα της για να κρύψει το κιλοτάκι της (Συνήθως δεν την πιάνουν τέτοιου είδους ντροπές) ''Μα, είσαι τόσο πολύ ντροπαλή;'' ο Παναγιώτης.
Σε κάποια στάση Του λεωφορείου στη Συγγρού, ανεβαίνει ένας αλλοδαπός λαχανιάζοντας από το τρέξιμο. Έρχεται δίπλα μου και με ρωτάει πού πάει το λεωφορείο. Με το που του είπα Νέα Σμύρνη, κάνει μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας. Στη επόμενη στάση κατεβαίνει. ''Τόξερα!!!!!'' αναφωνεί θριαμβευτικά ο κούκλος μου! ''Τι ήξερες αγόρι μου;'' ''Τόξερα, οτι έκανε λάθος και ότι θα κατέβαινε σ αυτή τη στάση''
Το αγαπημένο παιχνίδι του Παν. και της Διον. είναι ''το κοίταγμα''. Κάθονται με τις ώρες, αιώνες θα έλεγα, ακίνητα και κοιτάζονται στα μάτια. Δεν κινούν ούτε καν τις βλεφαρίδες. Μέχρι να δακρύσουν. Όποιος τραβήξει πρώτος τα μάτια του από τον άλλο χάνει. Θα περίμενα οτι αυτός που θα έχανε, θα ήταν ο Παναγιώτης. Κάτι μου πέταξαν τελευταία από το κέντρο οτι η βλεματική του επαφή δεν είναι και πολύ καλή. Όμως όχι, δεν είναι αυτός που χάνει πάντα!
Προσπαθεί να βρει ποιο είναι το πιο ισχυρό οξύ, ώστε να κατατροπώσει και τα πιο ισχυρά μικρόβια. Το μπάνιο έχει μετατραπεί σε εργαστήριο χημείας! Μπουκάλια, μπουκαλάκια με θολό περιεχόμενο άγνωστης προέλευσης και σύστασης , αναδευτήρια, κατσαρολάκια και ένα χωνί που μέρες αναρωτιόμουν που το έχω τρυπώσει έχουν μονιμοποιηθεί πάνω στο πλυντήριο και περιμετρικά του νιπτήρα. Βοηθός του η Διονυσία. Μόνο άσπρες ρόμπες που δεν φοράνε. Το ''πιο'' είναι αυτό που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Τι είναι πιο μεγάλο, πιο μικρό. Και από τον συγκριτικό φτάνει στον υπερθετικό.
Καλοκαίριασε και ανοίξαμε τις μπαλκονόπορτες. Αφήσαμε το εργαστήριο στο μπάνιο και μετατρέψαμε το πίσω μπαλκόνι σε εργαστήριο του Κύρου Γραναζή. προσπαθούν μαζί με τη Διονυσία να φτιάξουν από ένα ρομπότ. Το πιο έξυπνο φυσικά και το πιο λειτουργικό. Θα το προγραμματίσουν να μαζεύει τα παιχνίδια τους και να κάνει δουλειές. Ό,τι βίδα, ελατήριο, παξιμάδι, καρφί, κονσερβοκούτι, χαρτόκουτο και πλαστικό καπάκι βρουν, καθώς και ξυλαράκια, καταλήγουν στο εργαστήριο. Στο πίσω μπαλκόνι! Κάθε πρωί ανασκουμπώνομαι και βγαίνω για να πετάξω όλα αυτά τα σκουπίδια. Πάντα όμως, η σκέψη της απογοήτευσης ζωγραφισμένης στα προσωπάκια τους με φρενάρει. Την άλλη φορά θα τα πετάξω. Την άλλη φορά. Και τέλος πάντων όταν το βαρεθούνε. Δεν θα το βαρεθούνε;
